Στην Αθήνα, 14-17 του Μαρτίου, διοργανώθηκε από τον διεθνή φορέα INADR (International Academy of Dispute Resolution) ο 18ος Παγκόσμιος Διαγωνισμός Διαμεσολάβησης για Νομικές Σχολές. Το όλο έργο από ελληνικής πλευράς, μιας και ο διαγωνισμός έλαβε χώρα στην Αθήνα, ανέλαβε να συντονίσει η Έλενα Κολτσάκη, δικηγόρος, διαμεσολαβήτρια, εκπαιδεύτρια διαμεσολαβητών (και δική μου εκπαιδεύτρια το 2016 στην εκπαίδευση προχωρημένου επιπέδου).
Για πρώτη φορά συμμετείχα ως κριτής (judge), έπειτα από την ευγενική πρόσκληση της Έλενας Κολτσάκη, και οι αναμνήσεις μου από αυτόν τον διαγωνισμό είναι πολλές, όμορφες και, ακόμη, έντονες. Γι’αυτό και αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μερικές από αυτές.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε πολύ θετική εντύπωση ήταν η εξαιρετική, πολυδιάστατη οργάνωση. Ήταν όλα τέλεια οργανωμένα: από την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια ως τα πιο σπουδαία κι ουσιαστικά ζητήματα του διαγωνισμού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας όμορφης ατμόσφαιρας δίχως άγχος από τη δική μας πλευρά (των δικαστών) και την αρμονική διεξαγωγή του.
Έβλεπα ολόγυρα τους νεαρούς φοιτητές και εν δυνάμει μελλοντικούς συναδέλφους δικηγόρους και διαμεσολαβητές, παρέες-παρέες να συζητούν, να μελετούν και να προετοιμάζονται και, ασυναίσθητα, άρχισα να χαίρομαι. Είναι πολύ όμορφο το να βλέπεις τόσα νέα παιδιά που ήρθαν ως ομάδες από διάφορα πανεπιστήμια του κόσμου (Ευρώπη, Ασία, Αμερική) όλα για τον ίδιο σκοπό: την ενασχόληση και την εξάσκηση με την τέχνη της διαμεσολάβησης.
Θεωρώ πολύ σημαντικό το ότι υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται ενεργά με την προώθηση του θεσμού της διαμεσολάβησης. Αλλά θεωρώ ως εξαιρετικά καλή τύχη το να μπορούν πλέον οι φοιτητές των Νομικών Σχολών σε όλο τον κόσμο (αλλά και στην Ελλάδα) να εντρυφούν στην τέχνη της διαμεσολάβησης χάρη στον ζήλο και την αγάπη κάποιων καθηγητών πανεπιστημίου. Δημιουργείται σιγά-σιγά η παιδεία ότι η διαμεσολάβηση δεν αποτελεί ούτε κομπογιαννιτισμό ούτε εργαλείο των ανίσχυρων να κυνηγήσουν το δίκιο τους στις δικαστικές αίθουσες. Η διαμεσολάβηση αποτελεί το πολύτιμο εκείνο εργαλείο για την ειρηνική κοινωνική συνύπαρξη και αυτό πλέον μαθαίνεται και διδάσκεται στους φοιτητές των Νομικών Σχολών. Κάτι που για τη δική μου τη φοιτητική γενιά (και τις προηγούμενες) δεν αποτελούσε ούτε κάτι το δεδομένο ούτε κάτι το εφικτό.
Επίσης, κάτι που μου έκανε πολύ θετική εντύπωση κατά τη διάρκεια των ίδιων των διαμεσολαβήσεων που παρακολούθησα ως κριτής (judge) ήταν ότι οι φοιτητές είχαν έρθει στην Αθήνα πολύ καλά προετοιμασμένοι: γνώριζαν τα στάδια της διαμεσολάβησης, αντιλαμβάνονταν και χρησιμοποιούσαν όλες τις τεχνικές που η διαμεσολάβηση προσφέρει. Είχαν δουλέψει σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε θεωρητικό-ακαδημαϊκό. Δεν είχαν έρθει ως…’τουρίστες’, αλλά ήταν πολύ αφοσιωμένοι σε αυτό που έκαναν. Ως αποτέλεσμα, το επίπεδο ήταν αρκετά υψηλό και ο συναγωνισμός ευγενής.
Επίσης, με εξέπληξε θετικά η συνεργασία ανάμεσα στους συν-διαμεσολαβητές [καθ’ότι σε κάθε διαμεσολάβηση ήταν δύο οι διαμεσολαβητές], αλλά και στις ομάδες των μερών (δικηγόρος-εντολέας). Παρόλο που δεν είχαν συνεργαστεί στο παρελθόν ξανά, παρόλο που τυχαία συγκροτήθηκαν οι ομάδες (για λόγους εκπαιδευτικούς), παρόλη την (ίσως) διαπολιτισμική διαφορά ανάμεσά τους (αφού υπήρχαν φοιτητές Νομικής από διάφορα πανεπιστήμια του κόσμου), η συνεργασία ήταν γόνιμη και τα αποτελέσματα πολύ ενθαρρυντικά.
Κλείνοντας, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι ήταν ένας πολύ επιτυχημένος, βιωματικός διαγωνισμός που βοήθησε και βελτίωσε όχι μόνο τους φοιτητές που συμμετείχαν και διαγωνίστηκαν, αλλά και όλους εμάς που συμμετείχαμε ως κριτές των προσπαθειών τους. Και σίγουρα, αν μου δοθεί ξανά αυτή η ευκαιρία, θα ήθελα να συμμετέχω και πάλι σε αντίστοιχο νεότερο διαγωνισμό-γιορτή της διαμεσολάβησης.
