“Ξέρετε, κ.Παπαδόπουλε, έπρεπε να γίνουν όλα αυτά με τόσο βίαιο και απότομο τρόπο… Δεν νερώναμε τότε το κρασί μας, οι εγωισμοί φούντωναν και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε…
Όμως, με τη διαμεσολάβηση εδώ τώρα με σας, καταφέραμε επιτέλους ν’αφήσουμε την ψυχή μας λίγο ν’ανασάνει. Καταφέραμε να μιλήσουμε ξανά, να επικοινωνήσουμε. Και αυτό δεν θα γινόταν ποτέ αν δεν υπήρχε η διαμεσολάβηση”.
Αυτά μου είπε εμπιστευτικά ένας/μία εκ των συμμετεχόντων μερών σε μια απ’τις πρόσφατες διαμεσολαβήσεις μας.
Τελικά, δεν είναι κλισέ. Το συνειδητοποιώ σχεδόν καθημερινά πια:
όντως και μέσα από τα συντρίμμια ή τις ρωγμές μπορεί ν’ανθίσει και πάλι
η ελπίδα.
