Το πορτοκάλι της συμφοράς

Το πορτοκάλι της συμφοράς

Puzzle pieces of a healthy relationship.

Ξέρουμε τι είμαστε, αλλά δε ξέρουμε τι θα μπορούσαμε να γίνουμε

 Πολλές φορές, προσπαθώντας στην καθημερινότητά μας να προλάβουμε να κάνουμε όλες τις δουλειές ή τις υποχρεώσεις μας, πνιγόμαστε. Τρέχουμε, αγχωνόμαστε, το σώμα μας και το πνεύμα μας καταβάλλονται. Ίσως γι’αυτό και πολλές φορές δε μπορούμε να δούμε καθαρά τα πράγματα. Ο εγωισμός μέσα μας τότε πολλαπλασιάζει αυτή την -κατά τ’άλλα σωστή!- ανάγκη να τα καταφέρουμε όλα.

  Όταν, όμως, έρχεσαι πολύ πολύ κοντά στα πράγματα και στρεσάρεσαι, τότε χάνεις την προοπτική, μειώνεται η αντίληψή σου να δεις ολόκληρη την εικόνα. Έχεις δει τι κάνουν οι ζωγράφοι πολύ συχνά; Αφήνουν για λίγο το πινέλο τους και κάνουν λίγο πίσω. Γιατί; Ώστε να δουν από μακρυά το έργο τους. Να δουν μήπως υπάρχει κάποια λανθασμένη γραμμή, κάποιο χρώμα που δεν αποδόθηκε όπως έπρεπε.

  Το ίδιο αξίζει να κάνουμε κι εμείς στη ζωή μας. Μα, πιεσμένοι καθώς είμαστε, χάνουμε την ευεργετικότητα της προοπτικής και εμμένουμε στα θέλω μας σχεδόν με παιδική εμμονή.

  Ένα λάθος που σχετίζεται με όσα είπαμε παραπάνω είναι το ότι πολλές φορές, βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα για τους άλλους και τα συμφέροντά τους χωρίς να σκεφτούμε. Υποθέτουμε πως αυτό που θέλουμε εμείς έρχεται σε κόντρα μ’αυτό που θέλει ο απέναντί μας (σύζυγος, αφεντικό ή υπάλληλος, παιδί μας ή γονιός μας, κλπ). Αυτό στη γλώσσα των διαπραγματεύσεων λέγεται reactive devaluation.

  Να σου πω και μια ιστορία που ίσως και να την ξέρεις. Την ιστορία με το πορτοκάλι της συμφοράς. Είναι πρωί και το αντρόγυνο κατεβαίνει βιαστικά στην κουζίνα να πάρει σύντομο πρωινό και να φύγουν ο καθένας για τη δουλειά του. Στη φρουτιέρα υπάρχουν αρκετά φρούτα, μα μονάχα ένα πορτοκάλι. Και οι δυο κατευθύνονται κατευθείαν στο πορτοκάλι. Ο άντρας λέει “το θέλω”. Η γυναίκα λέει “κι εγώ το θέλω”. Και κάπως έτσι ξεκινάει ένας κακός χαμός μέσα στο σπίτι.

  Το ζευγάρι αυτό έχει τρεις επιλογές: είτε να διεκδικήσουν το πορτοκάλι και οι δυο είτε κάποιος να κάνει πίσω είτε να καθίσουν και να συζητήσουν. Στην τρίτη επιλογή βρίσκεται και μια κρυμμένη ουσία: η αιτία που και οι δυο θέλουν το πορτοκάλι. Αν συζητούσαν, θ’ανακάλυπταν πως ο άντρας θέλει να το στύψει για χυμό ενώ η γυναίκα θέλει μονάχα τις φλούδες για το κέικ που θα φτιάξει το απόγευμα μετά τη δουλειά… Μια συζήτηση, μια μικρή -κι όχι τόσο δύσκολη- έξοδος απ’το “εγώ” μου μπορεί να μου δώσει πολύ περισσότερα απ’ότι μια εμμονική επιμονή στο “θέλω” μου.

  Αν δε βιαζόμασταν να εξάγουμε συμπεράσματα και να υποθέτουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, τότε η ζωή μας θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο γεμάτη και πιο όμορφη. Οι στόχοι μας θα ανέβαιναν, τα συμφέροντά μας θα μας απέφεραν περισσότερους καρπούς και η επιτυχία μας θα’ταν πιο εγγυημένη. Γενικά, θα μπορούσαμε να είμαστε πολύ περισσότερα. Όπως πολύ σοφά έχει πει ο William Shakespear “ξέρουμε τι είμαστε, αλλά δε ξέρουμε τι θα μπορούσαμε να γίνουμε”.

Leave a reply

Designed by WEB-ICON

newspaper templates - theme rewards