Η διαδικασία της διαμεσολάβησης έχει δυναμικά ευεργετικά αποτελέσματα σε πολλαπλά πεδία. Συνήθως δεν περιορίζεται στην επίλυση του συγκεκριμένου σημείου της διαφωνίας των μερών, αλλά “χτίζει” νέες γέφυρες συνεργασίας για το μέλλον μεταξύ των μερών. Επίσης, βοηθά τα μέρη να μάθουν να σκέφτονται πιο ανοιχτά. Αυτό σημαίνει ότι σε οποιοδήποτε άλλο μελλοντικό πρόβλημα παρουσιαστεί σε κάποιο σημείο της ζωής τους, έχοντας και την εμπειρία διαμεσολάβησης, θα το προσεγγίσουν όχι μονοδιάστατα αλλά σαν σύνολο μιας ομάδας παραγόντων και συμφερόντων.
Ας δούμε, όμως, με το σύντομο αυτό άρθρο τα οφέλη και την πολλαπλότητά τους μετά την υπογραφή μιας συμφωνίας. Για να φτάσει μια δύσκολη διαφωνία στην επίλυσή της σημαίνει πως τα μέρη, με την καθοριστική παρουσία του διαμεσολαβητή, πέτυχαν να ξεπεράσουν μια σειρά από δύσκολα προβλήματα κι εμπόδια. Ενδεικτικά θα αναφερθούμε στα ψυχολογικά εμπόδια, τα οποία και ενυπάρχουν σχεδόν σε κάθε διαφωνία. Αφού ο διαμεσολαβητής εντοπίσει το συναισθηματικό πρόβλημα, προσπαθεί να βοηθήσει τα μέρη να μιλήσουν, να εκφραστούν, να ακούσουν το ένα το άλλο. Με μία λέξη: να επικοινωνήσουν.
Όταν, λοιπόν, στο πλαίσιο της διαμεσολάβησης τα μέρη φτάσουν στο σημείο της υπογραφής μιας συμφωνίας, αυτό δηλώνει πως είδαν έμπρακτα, βιωματικά και άμεσα την ενεργή ωφέλεια της επικοινωνίας. Αντιλήφθηκαν πως άλλο το πρόβλημα και άλλο ο άνθρωπος που έχει το πρόβλημα (δες κι εδώ). Άρα, όταν μελλοντικά αντιμετωπίσουν κάποιο άλλο πρόβλημα (προσωπικό, οικογενειακό, εργασιακό, κλπ), θα τολμήσουν να σκεφτούν πιο ανοιχτά, έχοντας εμπειρία διαμεσολάβησης.
Η εμπειρία (τι σπουδαία λέξη!) από μία διαδικασία διαμεσολάβησης βοηθά και σ’ένα άλλο πεδίο: αυτό του εντοπισμού των κοινών συμφερόντων. Απ’τη συμμετοχή σε μια τέτοια διαδικασία, τα μέρη, υποβοηθούμενα από τον διαμεσολαβητή, αντιλαμβάνονται και την αξία των διαπραγματεύσεων: μέσα απ’τον υγιή διάλογο, την ανταλλαγή ιδεών και προτάσεων μπορεί να βγουν πιο κερδισμένα απ’ότι αν επέμεναν στην αρχική τους θέση. Επεκτείνοντας το αρχικό θέμα ή την αρχική συμφωνία, μπορούν να αυξήσουν τα πεδία συνεργασίας, δημιουργώντας πρόσθετη αξία και αυξάνοντας αμφότεροι τα κέρδη (οικονομικά και όχι μόνο). Ποιος δε θα’θελε να αυξήσει το κέρδος του ή να μειώσει το ρίσκο ή, ακόμα, να τα συνδυάσει και τα δύο;
